Palmzondag: intocht vol feestelijkheid en vrolijkheid
In veel kerken hangt in de tijd voor Pasen een Hungertuch (of Fastentuch), bedoeld om de aandacht te richten op waar het in deze tijd van het kerkelijk jaar om draait. Bij deze overdenking staat een foto van het doek in de kerk van Ottmarsbocholt (Münsterland). Daar zijn afbeeldingen te zien van verschillende momenten van Christus’ lijden. De reeks afbeeldingen begint met Palmzondag en eindigt met Pasen.
Over een week is het Pasen en morgen is het Palmzondag. De afbeelding linksboven op het doek heeft daar betrekking op. Op deze zondag staan vanouds de Schriftlezingen in het teken van Jezus’ intocht in Jeruzalem. Het gaat over de mensen die langs de kant staan en juichen, en Jezus die als held wordt binnengehaald en toegejuicht. Het is een beetje de sfeer zoals wanneer een voetbalclub de Champions League gewonnen heeft en de spelers als helden worden onthaald. Een opgetogen en uitbundige sfeer, dat is duidelijk.
Meer dan eens is de vraag gesteld of dit eigenlijk wel past aan het begin van de Stille Week. We leven immers midden in de tijd van inkeer en bezinning, het moet draaien om de ernst van Jezus’ lijden en voor feestelijkheden is dat eigenlijk niet het goede moment.
En misschien geldt deze vraag wel des te meer met het oog op de tijd die we nu beleven. De dreiging van het Corona-virus en de gevolgen daarvan waar we allen mee te maken hebben. De angst om besmet te raken en getroffen te worden door een vreemde ziekte die ernstige gevolgen kan hebben. De omstandigheden dat je weinig of geen contact met anderen mag hebben, waardoor je je intens eenzaam kunt voelen. Wat dat betreft staat de juich-stemming van Palmzondag best wel ver van ons vandaan.
Toch blijf ik nog even bij dat verhaal van de intocht, vol feestelijkheid en vrolijkheid. Juist aan het begin van de Stille Week, als de weg door de diepte in volle hevigheid gaat komen, worden we eraan herinnerd dat er hoop is en dat er licht schijnt aan het einde van de tunnel. Johannes vermeldt dat Jezus wordt toegejuicht door met palmtakken te zwaaien. In de christelijke kunst zijn palmtakken het symbool van de overwinning, en vooral de overwinning op de dood. Opdat we niet zullen vergeten dat er meer is dan alleen de situatie van het moment. Ook al zal de Stille Week dit jaar volstrekt anders zijn dan in andere jaren, het wórdt Pasen.
Laten we moed houden en elkaar eraan herinneren dat we ons gedragen mogen weten door Hem die aan het begin en het einde van ons leven staat en die ook het doel en de zin van ons leven wil zijn. We voelen ons, als christelijke gemeente, betrokken op elkaar en betrokken op de mensen om ons heen en geven aan deze betrokkenheid vorm door in onze gebeden te denken aan hen die door de ziekte zijn getroffen, aan hen voor wie deze tijd een tijd van angst is en ook voor hen werken in de zorg, in de hulpverlening, of werkzaam zijn voor noodzakelijke voorzieningen als bestuur, (voedsel)distributie en communicatie.
Moedgevend zijn ook de woorden van Lied 906:
Wie zich door God alleen laat leiden,
enkel van Hem zijn heil verwacht,
weet Hem nabij, ook in de tijden
die dreigend zwart zijn als de nacht.
Want wie op God alleen vertrouwt,
heeft nooit op zand zijn huis gebouwd.
Laat dan uw stilte ook uw kracht zijn
en leef uw leven opgewekt.
Laat Gods genade u genoeg zijn,
die voor u uit zijn sporen trekt.
Hij is het zelf die ons voorziet;
wat ons ontbreekt ontgaat hem niet.
Zing maar en bid, en ga Gods wegen,
doe wat uw hand vindt om te doen.
Weet dat de hemel zelf u zegent,
U brengt naar weiden fris en groen.
Wie zich op God alleen verlaat,
weet dat Hij altijd met ons gaat.
Ds. Jan Adriaanse, 04.04.2020
Hungertuch in der St. Urban-Kirche in Ottmarsbocholt
Foto: Marja Kretschmann-Weelink